10 weetjes over mijn leven.
Elke ochtend loop ik naar Mijn Wilde Schrijfplek. Gezeten tegen mijn eik, schrijf ik gedichten en brieven. Ik hoor de zee, maar zie haar niet.
Ik werk het liefste samen met de postbode, zij is mijn beste collega.
Ooit wil ik een boek schrijven getiteld ‘Eilandverhalen’. Het zal gaan over de ontmoetingen die ik heb gedurende mijn winterslaap en zomersiësta. De twee maanden per jaar waarin mijn telefoon en computer helemaal uitstaan.
Als poëziedetective houd ik van geheimzinnigheid. Foto’s, filmpjes of opnames zijn er dus niet van mij. Wél lees ik graag voor aan publiek, zoals bij de presentatie van de bundel Perle nella mia vita aan Italiaanse cursisten. De telefoons verdwijnen dan in de magische mand.
Mijn eiland is Goeree. Het lievelingseiland van mijn man is Terschelling. Tijdens een wandeling naar de punt van dit laatste eiland vroeg ik aan de zee, de duinen en de lucht om een naam voor mijn activiteiten als dichteres. ‘Poeticara’ kreeg ik als antwoord. Thuisgekomen bleek het een samenvoeging van 2 Italiaanse woorden: poetica (vrouwelijke dichter) en cara (lieve).
Dit was in 2016. Pas vier jaar later ben ik Italiaans gaan leren en inmiddels krijg ik regelmatig post met de aanhef Cara Liane.Ooit stuurde ik een brief aan het Drenkelinghuisje op Terschelling. Die brief werd bezorgd! En was geadresseerd aan... De Drenkeling. Van 2 vermoeide reizigers kreeg ik een lieve reactie terug.
Zelfs op hoge leeftijd kan nog een nieuwe vriendschap ontstaan. Zo blijkt wel uit mijn contact met de 92-jarige (en inmiddels overleden) dichteres Inez Meter. Onze eerste ontmoeting in 2018 kwam voort uit een brief die ik als poëziedetective aan haar had gestuurd.
Lovend weetje: in haar nalatenschap aan de Koninklijke Bibliotheek nam zij, naast haar eigen werk, ook mijn bundel Parels in mijn leven op. Wat een eer!Op mijn piano heeft een tijdje een gebeeldhouwde golf gestaan. Ik kreeg deze kado bij de presentatie van mijn tweede bundel De (in)vloed van de zee. Dat er golfjes op de kaft staan, wist de gever, dichteres Erna Jurg, van tevoren niet...
Als dichteres en poëziedetective heb ik de perfecte schuilplek voor mijn dichtbundels gevonden: Kunstuitleen Voorburg. Hier liggen ze in een mooie zachte omgeving (het smalste pandje van Voorburg!) waar er tijdelijk voor ze gezorgd wordt. Net zolang totdat een klant een exemplaar mee naar huis neemt en het een nieuw thuis geeft.
Het is mijn wens om níet de grote wereld in te gaan, maar om mijn wereld groter te maken. Ik heb een manifest geschreven hoe ik dat voor me zie en heb het startsein al gegeven toen ik het gedicht Les 101 van de geest in de Eerste Kamer heb neergelegd. Later hierover meer...